Mykje rot

Æ prøva å hør på det du sei mens æ lytta t mæ sjøl.
Æ prøva å forstå ka du vil gjør mens æ finn ut ka æ føl.
Du sei at du træng å kom dæ vækk og æ kan ikkje bli me. 
Du vil ta en vei som går et sted kor æ ikkje høre te.

Vi står i et rom med mykje rot som plutselig blir stort. 
Vi ser på kverandre nu som før men æ kjenn at nåkka dør. 
Æ sei æ at æ træng å få nån svar; koffør blei du plutselig rar?
Æ ser du har bestemt dæ og det tar de siste følelsan æ har. 

Stillheta som lægg sæ rundt oss nu kjæm ikkje t å snu.
Og rommet fyldt med tvil og mykje rot føles tre gånga så stort.
Du ser på mæ med et fremmed blekk æ kjenn et lite stekk.
Æ snur mæ og går ut av ei dør æ sku ha gådd ut før.