Når vi legg ifra

Fastlandet førr mæ e et stress og en jungel.
Førr lite himmel, førr mykje land.
Ordan æ sei der de gjer ikkje meining
og æ gløm det lille æ kan.

Æ e først og fremst fra ei øy utti havet
og når æ fær der ifra bynn æ å frys.
Men æ står ikkje på dekk og blir trist og sei hadet,
æ veit at ho alltid e der.

Men når vi lægg ifra blir æ iskald,
tvers igjennom, heilt inn te beinet.
Og æ tælle ned alle timan
tel havet bær mæ heim igjen.

Æ har ikkje så mykje, æ træng ganske lite,
æ høsta av det æ gjor i fjor.
Dagen e vektig, æ føl mæ opprektig,
øya e lita men stor.

Men når vi legg ifra denna øya
blir arman tung og føten kald.
Dagan kvælles ut, timan smuldra
tel havet bær mæ heim igjen.

Det de før mæ gjor
det har laga spor.
Det e’kje alle røtter som treng jord.
Her ska æ bli,
her e tida mi.
Æ trur et øyliv e arvelig.

Men når vi legg ifra ifra denna øya
må æ husk på kem æ va
førr då hold æ ut alle dagan
tel havet bær mæ heim igjen.